admin Als mama of papa staat te koken, is Truus nooit ver weg. Ze kan heel hoog springen. Uit stand komt ze met haar kop boven het aanrechtblad uit! Ik moet altijd wachten tot mama me een keer optilt. Dan mag ik in de pan kijken.
Ik vind het lastig om toe te geven – wie van ons tweeën heeft er nou een foodblog? – maar als het op eten aankomt, is Truus avontuurlijker ingesteld dan ik. Dingen waar ik vroeger nooit een bek op zou hebben gezet, beschouwt zij als een delicatesse.
Vandaag kwam ze uit de keuken lopen met een lang oranje ding, dat papa en mama ‘worteltje’ noemen. Truus was helemaal in haar sas. Ze ging ermee op de mat liggen en begon er tevreden op te knagen. Dat maakte een merkwaardig knappend geluid.
Ik wandelde de keuken in om te zien of er voor mij ook wat te halen viel. Toen kreeg ik ook zo’n worteltje. Ik legde het neer, bekeek het behoedzaam en snuffelde eraan. Het leek me niet echt iets voor honden, maar slecht rook het niet. Ik knabbelde aan het puntje. Zoet! Ik heb het hele worteltje opgegeten. Zo zie je maar, je moet dit soort dingen met een open mind benaderen.
