admin Hóógst ongebruikelijk, zo zou ik de wandeling van een paar dagen terug willen omschrijven. Terwijl Truus en ik naar buiten stapten, begon er water van boven te vallen. Normaal gaat papa dan altijd terug naar binnen – hij houdt net zo min van nattigheid als Truus en ik – maar nu moest er per se worden gewandeld. Een eindje verderop stonden een mannetjesmens en een vrouwtjesmens die ik niet kende, maar papa begon meteen enthousiast tegen ze te praten.
Daarna weer wandelen, door de regen. En papa al die tijd maar praten. Het mannetjesmens hield de hele tijd dat platte ding onder zijn neus dat soms licht geeft en dat mensen vaak tegen hun oor houden om tegen te spreken. De wandeling zelf was niet veel soeps; een hoopje kleffe rijst tegen een boom, een zak met eten aan een deurknop in een portiek waar ik niet bij kon, en bij het bollenhuis lag ook al niks.
Papa was heel tevreden toen we weer thuis kwamen. Na het uitschudden kregen Truus en ik allebei een reepje droog vlees.
Maar nou komt het echt bijzondere. Er is geluid van die wandeling: je hoort al dat gepraat en als je goed luistert, hoor je mij ook nog blaffen. Het komt uit het lichtgevende scherm.
Het lijkt erop dat we die rare wandeling door de regen moesten maken vanwege dat geluid, want dat is anders nooit. Ik heb papa gevraagd om te zorgen dat je het hier ook kunt luisteren, die weet daar een trucje voor.
