admin Het grote scherm in de kamer heet teevee. Het is werkelijk ongelooflijk. Als het donker wordt, pakken mama en papa een klein kastje in hun hand, wijzen ermee naar het scherm en dan verdwijnt het zwart en komt er een andere wereld tevoorschijn.
Je weet nooit wat je te zien krijgt. Soms is het een andere kamer met mensen er in die de hele tijd zitten te praten, terwijl er voortdurend een heleboel mensen doorheen lachen die je nooit ziet. Vaak hebben de mensen op het scherm zelf ook een teevee in de kamer. Als zij zo’n klein kastje pakken en naar het scherm wijzen, zouden ze mij dan zien zoals ik hen zie?
Het wonderlijke is: op de teevee zie je niet alleen die ene kamer, maar soms ook de straat, en soms het bos. Heel vaak is er ook eten! Dan staan mensen in de keuken, alleen en soms met een heleboel, en maken ze het prachtigste eten klaar. Dat laten ze dan trots aan me zien.
Het gekke is: ik zou het prachtig moeten vinden, maar het laat me koud. Karbonades, worsten, kaas, gebak, alle dingen die ik aan mijn kant van de teevee heerlijk vind, maar op het scherm interesseren ze me niet. Ik kan het niet ruiken. Het is niet echt. Meer dan eens ben ik om de teevee heen gelopen, maar er achter zit niks. Een teevee is dus iets anders dan een raam, want de andere kant van het raam is echt. Teevee heeft geen andere kant. Achter de teevee is gewoon weer onze kamer.
Toch ben ik gebiologeerd door dat scherm. Er zitten een heleboel werelden aan de andere kant, en met hun kastje kunnen mama en papa naar al die werelden. Je kunt ze zien, maar er niet naartoe. Soms zijn er ook andere honden op teevee. Dan vergeet ik dat het niet echt is. Dan moet ik er op af, en blaffen, net zo lang totdat mama me eraan herinnert dat het geen echte hond is.
