Hier in vreemdland gaan mensen vaak naar oude stenen. Als ze voor zo’n steenhoop staan, halen ze het platte ding uit hun zak waar ze niet zonder kunnen en maken ze een plaatje van zichzelf met die stenen. Dat is nou echt zo’n ding dat alleen mensen kunnen verzinnen. Ze willen die stenen niet hebben, ze kunnen ze niet opeten. Ze vinden het gewoon mooi. Kijk mij eens met die stenen!
Ergens is het natuurlijk wel bijzonder, zo’n plaatje. Je staat voor die stenen. Je maakt dat plaatje. Dan loop je weer weg, of je stapt in je rijdende huisje en gaat een stukje rijden. Je bent op een andere plek. Het moment – jij voor die stenen – is weg. Maar je hebt nog steeds dat plaatje. Het is iets dat niet meer bestaat, maar het bestaat nog steeds.