admin Het was een mooie dag, niets bijzonders, en ineens pakte mama zomaar de hoef van de vensterbank. Die ligt daar in de hoogte. Ik kan er niet bij, zelfs niet als ik op de rugleuning van de bank spring. Maar nu lag er ineens een hoef in mijn mand en kon ik lekker kluiven.
Mooi werk, kluiven. Kluiven doe je op iets eetbaars dat te groot en te hard is om te eten. Zoals een hoef. Het mooie is: een brokje is misschien lekkerder, maar het is hap, slik, weg. Kluiven gaat de hele tijd door. Een beetje genieten, maar wel heel lang.
Na een tijdje kreeg ik dorst. Ik stapte uit de mand en meteen zag ik papa naar de hoef gluren. Die dacht natuurlijk: Sam naar de drinkbak, ik hoef pakken, dat scheelt later een vechtpartij. Maar ik had hem door! Ik wandelde doodkalm naar de deur en keek vlak voor de drempel nog even vuil om: durf eens! Pure afschrikking.
Het was niet genoeg. Toen ik een slokje had gedronken, was de hoef verdwenen. Papa probeerde uit alle macht niet triomfantelijk te kijken en aan mama heb je in zo’n geval ook niks. De hoef ligt nu weer in de vensterbank. Jammer, maar ik gok erop dat hij er wel weer eens van af komt.
