admin Mensen kunnen slecht stil zijn. Ze maken voortdurend geluid. Dat doen ze niet voor niets. Op die manier maken ze elkaar duidelijk wat ze bedoelen.
Ik kan dat ook wel, maar niet zo goed. Als ik jou bijvoorbeeld niet ken en je wilt me aaien, trek ik mijn bovenlip op en begin te grommen. Op die manier zeg ik: blijf weg. Als je dan toch doorgaat, hang ik in je vinger. Als ik je wel ken en je aait me, begin ik te knorren. Dat betekent: ga door.
Maar ik kan bijvoorbeeld geen geluid maken om duidelijk te maken dat ik nu mijn etensbak wil, of dat het ene brokje lekkerder smaakt dan het andere, of dat het tijd is om te gaan wandelen, of dat we juist binnen moeten blijven omdat het net is begonnen te regenen. Ik kan ‘waf’ zeggen, of ‘grrr’, wat neerkomt op ja of nee. Dat is het zo’n beetje.
Mensen kunnen heel veel verschillende geluiden maken om duidelijk te maken wat ze bedoelen. Overal hebben ze een klank voor, of soms een reeks van klanken. Elk ding zijn geluid. Maar het gaat verder dan dat. Er zijn ook geluiden voor dingen die je niet kunt pakken of ruiken of eten, bijvoorbeeld voor iets dat je doet.
Van een paar mensengeluiden weet ik wat ze betekenen, zoals:
– ‘lopen’: dat betekent meestal dat we uitgaan.
– ‘goed zo’: ik krijg een stukje vlees uit het snoepzakje.
– ‘mama’: dat is mama.
– ‘papa’: dat is papa.
– ’truus’: dat is de andere hond in huis.
Ingewikkeld wordt het als mensen een geluid maken dat lijkt op een ander geluid, of als het niet voor mij bedoeld is. De klankreeks ‘lopen’ bijvoorbeeld betekent vaak dat we uitgaan, maar niet altijd. Wanneer wel en wanneer niet, dat moet je mij niet vragen. Mensen hebben dat probleem niet, die lijken altijd van elkaar te weten wat ze bedoelen. En als dat niet zo is, maken ze nog meer geluid, net zo lang tot het duidelijk is. Uiteindelijk stoppen ze vanzelf weer.
