Eten uit de natuur

Vandaag, bezig aan weer zo’n wandeling vanuit ons nieuwe huisje, deed ik een bijzondere ontdekking: in de natuur groeit eten dat niet wegloopt.

We liepen over een bospad en ineens dook mama de struiken in. Ze haalde dingen van de takken die ze in haar mond stak en even later kwam ze met een tevreden gezicht weer uit het groen tevoorschijn, met in haar mondhoeken een beetje paars.

Papa bukte zich en haalde ook zo’n dingetje van een tak. Het was donkerblauw en min of meer rond, maar als je goed keek, zag je dat het bestond uit een heleboel glimmende bolletjes. Papa hield het me voor. Het leek me niet iets om een blokje voor om te gaan, maar de geur was niet onaangenaam. Ik likte eraan, nam het ding voorzichtig in de bek en beet zachtjes: zoet!

Het is me wat. Je hele leven loop je rond tussen eten dat zomaar bereikbaar is zonder het te weten. Dat hangt daar maar te hangen aan zo’n plant, te wachten op iemand die het lekker vindt. Je bent nooit te oud om iets te leren.