admin Je eten ben je nooit zeker. Als chihuahua heb je ogen in je achterhoofd nodig, want overal zijn kapers op de kust: mama en papa vooral (als ze vinden dat je iets niet mag) en soms ook Truus (als je niet oplet).
Gelukkig is er in huis één plek waar ik in betrekkelijke rust mijn gang kan gaan: de grote zwarte mat voor de teevee. Als iets heel lekker is of ik heb de tijd nodig om rustig te eten, is het devies: naar de mat. Op de mat laten mijn huisgenoten me met rust. Ze weten: Sam op de mat, niet storen. Het is mijn persoonlijke ruimte, als het ware.
Vandaag liepen we door de binnenstad en ik deed een mooie vondst: een flink stuk stokbrood. Ik kon het amper vasthouden en ik wist: als ik nu de strijd met papa aanga, verlies ik minstens de helft. Ineens kreeg ik een ingeving: naar de mat!
Het was nog een heel eind terug naar huis. Langs de kerk, de markt over, winkelstraat, nog een kerk, drie grachten over en dan onze straat. Ik zette er flink de pas in, vastbesloten me door niets te laten afleiden. Andere honden, vreemde mensen, mogelijke buit, ik negeerde het en liep snel verder. Focus heet dat. Papa liet me vreemd genoeg begaan – hij ging ook harder lopen, zodat we snel thuis waren. Gunde hij me ineens wat?
Ik heb de mat nét niet gehaald. Eenmaal thuis hield ik het niet meer uit. Ik liet mijn stokbrood vallen op de deurmat en ging helemaal los. De kruimels lagen door de hele keuken. Uitgesteld verlangen – eindelijk! Papa stond erbij te schateren van het lachen, maar ik denk dat ik het vaker op deze manier ga doen.
