Vandaag was een rare dag en een herbeleving van een paar weken terug. Het was alsof alles omgekeerd gebeurde. Mama en papa in de weer met tassen en spullen, het vol laden van ons rijdende huisje, de lange rit die erop volgde, en ineens was alles weer normaal en stonden we voor de poort van ons eigen huis!
Achter het poortje stond alles nog op zijn plek: het huis, de schutting, de stoelen in de tuin en binnen de bank, de tafel, de keuken en de teevee. Truus en ik waren helemaal opgewonden. Al het normale leek een stukje mooier. We kregen weer gewoon eten uit onze gewone bak op de gewone plek, maar gewoon is bijzonder als je het een tijdje hebt gemist.
Het lijkt dus of alle stukjes weer op hun plaats zijn gevallen en zo voelt het ook, maar de gebeurtenissen van de afgelopen tijd roepen wel vragen op. Hier, nu het donker is, liggend in de mand, lijkt het net of het allemaal niet is gebeurd: het huisje in het bos, de papierplaats, de groene jachtgronden, het eten in de natuur. Was het allemaal wel echt? En wat te denken van het hier en nu? We zijn hier nu wel, maar is dat dan wel echt? Kan alles morgen weer veranderen?
Alles bestaat nog!

Steeds met een glimlach lees ik de verhalen. Wat onwijs leuk verteld.
Dank je wel Louise, blijf vooral langskomen!